Galerij van mislukte pogingen

dit is de laatste dag voor mijn laatste verhuizing. 

Mijn leven is geleefd. tranen zijn verdampt en lachrimpels verkreukeld. Ik loop nog een laatste keer door de galerie. het was ooit mijn favoriete plekje in het huis. 

Daar zit nog altijd 17 jarige ik verstopt. Het ruikt er naar emotie en walmt er van passie. Hier waren mijn dromen ooit immens en mijn angsten minimaal. Dit was het meest kwetsbare deel van mij – als mijn lichaam een woning was, dan was deze kamer de ziel.

De zeefdrukken en creaties hebben het nooit verder gehaald dan de gang van mijn zus haar huis en de kinderkamer van mijn kleinkinderen. 

Maar diep van binnen heb ik altijd stiekem geloofd dat ik het zou maken, dat ik in een museum zou belanden, de kunstacademie zou betreden, mijn wereldreis zou maken, mijn ouders echt trots zou maken,en dat ik het allemaal deed met 2 vingers in mijn neus. 

Vaak deed ik het voor hen, en toch, hoe arrogant ook, voelde het alsof ik het aan de kunst verschuldigd was.

Dat ik het de kunst verschuldigd was om het toch nog te proberen. En dat het dan niet zou lukken in dit leven. IK BLEEF Altijd bang voor gemiste kansen. En voor kansen in het algemeen. 

maar Misschien wordt ik pas bekend na mijn dood. 

Ver na mijn dood. 

het is de laatste dag voor mijn laatste verhuizing en hier sta ik dan. 

met een manifest over mijn meningen. 

Waarom vond ik gipskruid de mooiste bloem?  Waarom vons ik het vervelend als mijn kussensloop van mij kussen afgleid? Waarom heb ik mijn hele leven op mijn nagels gebeteken? Waarom durfde ik niks te zeggen bij de open dag aan de kunstacademie? Waarom heb ik op Goeree-overvlakkee gewoont en klinkt dat zo stom en waarom ben ik altijd bang geweest mijn creativiteit kwijt te raken? IS GELUK echt of  IS het slechts een GERUCHT?

Met een moeder die journalist was kon ik eigenlijk ook nergens niets over te zeggen hebben. 

Ik denk tenslotte veel over van alles. 

vind ik te veel van alles?
Ik wil veel van alles. 

En heb nooit geweten wanneer het genoeg was. 

Maar nu wel.

na 87 jaar. 

Nu weet ik hoe het voelt om genoeg te hebben. 

Genoeg gedaan te hebben. 

Ik snap nu wat genoeg is. 

En dat het nu genoeg is. 

En toch wilde altijd net iets meer

dus ik onthoud dit gevoel voor wanneer ik dat vergeet

Want die dag komt ongetwijfeld weer

En of je nu weet wie ik ben?

Nee 

Maar ik ook niet altijd.

Daar ben je 20 voor toch? 

Ik vond het wel leuk om dit te schrijven. 

Dus ik denk dat dat wel iets over mij zegt. 

Alles wordt in mijn hoofd steeds herverteld,

door een prestigieuze schrijver, met een sigaar in de hand en een ouderwetse typemachine.

Dus laat ik hem oproepen,

om je door dit portfolio te leiden,

de galerij binnen te gaan en rond te kijken.

Met een bewijsdrang onbeantwoord en met mijn dromen maar half vervuld. Werd een manifest gevuld met meningen een boek vol vragen door de tijd verhuld.